Καλοκαιρινές διακοπές. Χα! Μου ακούγεται αστείο τώρα πια. Διακοπές πήγαινα στη Χαλκιδική πριν κλείσω τα δέκα και ό,τι έχω να θυμάμαι είναι …μπουρίνια και ροζ μίκυ μάους. Μάλιστα μπουρίνια και μάλιστα ροζ. Η Χαλκιδική φημίζεται για χίλια δυο όμορφα πράγματα, αλλά φημίζεται επίσης και για τα όμορφα μπουρίνια της (οι όμορφες σκηνές όμορφα παρασέρνονται). Θυμάμαι μια μεγάλη πράσινη σκηνή σε κάποιο κάμπινγκ, θυμάμαι να κοιμάμαι σε ένα λεπτό στρώμα, κι ύστερα θυμάμαι να με στέλνουν με συνοπτικές διαδικασίες στο διπλανό τροχόσπιτο (εκείνο δεν το έπαιρνε ο αέρας!) και να επιστρέφω μια μέρα μετά να μαζεύω τα μίκυ μάους μου που από τη βροχή είχαν γίνει ροζ. Έχω κλάψει μίκυ μάους, τι να σας λέω. Μια χρονιά την έβγαλα στο τροχόσπιτο των γειτόνων, δεύτερη χρονιά σε τροχόσπιτο άλλων γειτόνων (τι, κάθε χρόνο με τους ίδιους θα είμαστε;)
Τρίτη χρονιά και πήγαμε με τροχόσπιτο. (Μπορώ να κάνω εικόνα τους γονείς μου να υψώνουν ένα μεσαίο δάχτυλο προς τον ουρανό και να ουρλιάζουν ψιθυριστά: Φακ γιου σύμπαν!)
Ύστερα δεν ξαναπήγαμε διακοπές. Γιατί μετακομίσαμε σε νησί. Ύστερα δεν υπήρχαν πια διακοπές, όχι με την παραδοσιακή έννοια του ανθρώπου της πόλης «παίρνω άδεια, φεύγω». Ήταν όλο το καλοκαίρι διακοπές. Για μένα, όχι για …τους μεγάλους. Οι μεγάλοι στο νησί τρώγανε τη θάλασσα με τα μάτια και μόνο. Πώς λέμε φάτε μάτια ψάρια; Ε, κάτι τέτοιο. Στο νησί πατάς κουμπί και περνάς όλο το καλοκαίρι νομίζοντας ότι κάνεις διακοπές, ενώ στην πραγματικότητα δουλεύεις 18 ώρες τη μέρα. Αν ζεις εκεί. Αν είσαι τουρίστας είναι άλλο καπέλο. Πάντως εμείς τουρίστες δεν ήμασταν. Κούκου.
Διακοπές ξαναπήγα όταν παντρεύτηκα. Ναι, από τα «πριν τα 10» μέχρι τα 27 που παντρεύτηκα, μεσολάβησαν 17 χρόνια παραθεριστικής ξηρασίας, οικονομικής δυσκοιλιότητας που λέει και η γιαγιά μου, ασυμφωνία δολαρίων που άκουσα έναν πιτσιρίκο να φωνάζει από το δρόμο σε κάποιο μπαλκόνι που ήταν μια θεια του …χθες και τον ρωτούσε γιατί δε θα πάει πουθενά.
Και, φέτος, μάλιστα φέτος, 9 χρόνια μετά, κάνω διακοπές. Ξανά.
Σπίτι μου.
Γελάτε; Ε, λοιπόν, είναι αστείο. Και είναι υπέροχο.
Έχω ξεφορτώσει τα παιδιά στους παππούδες χωρίς απολύτως καμία ενοχή (εντάξει, σε αυτό ψέματα λέω. Είχα τύψεις …μέχρι που γύρισα σπίτι και είδα ότι μπορώ να καθίσω χωρίς να κάνω απολύτως ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ) και κάθομαι. Πώς έλεγε ο Φωτόπουλος; Θα κάααααααααθομαι. Δεν ισιώνω πατάκια, δεν σβήνω φώτα, δεν ψάχνω μανταλάκια, δεν πατάω λέγκο, δε βρίζω θεούς και δαίμονες, δεν καθαρίζω ανθρωπάκια από τους τοίχους (βασικά αυτό το δεν το κάνω πια γενικώς, ας ζωγραφίσουν τους τοίχους, για μια ιστορία στον τοίχο ζούμε), δεν τρίβω ξεραμένη οδοντόκρεμα από το ταβάνι. Μάλιστα ταβάνι.
Έχω τραβήξει καναπέ και κρεβάτια για να καθαρίσω με την ευκαιρία, έχω βγάλει από κει πίσω δυο σακούλες σκουπιδιών πράγματα (κάποια ζωντανά, αγνώστου ταυτότητος), έχω πετάξει τα σκουπίδια που μαζεύουν τα παιδιά μου και θεωρούν ζωτικής σημασίας όπως άδεια κουτιά δημητριακών, χαρτάκια τσίχλας, περιτυλίγματα μίνι τυριών, μισοφαγωμένα μπισκότα (μπορεί να το φάω μετά βρε μαμά! – Πότε μετά; Έχει περάσει ένας μήνας. Έχει αναπτυχθεί ένας μικροσκοπικός υπερπληθυσμός από …κάτι.) καπάκια αναψυκτικών, άδεια πακετάκια από τσίχλες και πάει λέγοντας.
Και …κάθομαι. Τρώω στο τραπέζι, καθισμένη στην καρέκλα, με κανονικές μπουκιές. Με το πιρούνι. Όχι στα όρθια και με το χέρι πάνω από την κατσαρόλα. Κοιμάμαι. Βλέπω ταινίες στις 5 το απόγευμα (7 χρόνια έχω να το κάνω αυτό). Διαβάζω χωρίς να είναι 11 το βράδυ. Δε με ενοχλεί κανείς! Μέχρι και για ποτό βγήκα. Μέχρι τις 1, αλλά αυτό δεν έχει σημασία.
Λοιπόν φέτος, ΑΥΤΕΣ είναι διακοπές. Μια βδομάδα χομ αλόουν. Σπίτι. Ζω το Μακόλει Κάλκιν μου.
Κατερίνα Χαρίση
********************************************
To κείμενο της Κατερίνας Χαρίση,
συμπεριλαμβάνεται στο 8ο τεύχος του ArsOvi
που μπορείτε να βρείτε, πάντα ΔΩΡΕΑΝ, ΕΔΩ!
Ovi Greece 