Διάσημος για τον σατυρικό του στίχο, καθώς εξίσου και για τη μετάφραση του Ομήρου, ο Άγγλος ποιητής Αλεξάντερ Πόουπ (Alexander Pope), γεννήθηκε στο Λονδίνο, στις 21 Μαϊου του 1688.
Μεγαλωμένος σε μια τυπική καθολική οικογένεια της εποχής του, ο Πόουπ αντιμετώπισε εξ αρχής όλους τους περιορισμούς που ίσχυαν κατά των καθολικών στην τότε Αγγλία. Ήταν υπερβολικά κοντός (το ύψος του δεν ξεπερνούσε το 1,40), με κύφωση και ασθενική κράση.
Εκπαιδεύτηκε από καθολικούς ιερωμένους, κοντά στους οποίους έμαθε πολύ καλά Λατινικά, Αρχαία Ελληνικά, Γαλλικά και Ιταλικά. Ωστόσο, η πανεπιστημιακή εκπαίδευση ήταν απαγορευμένη λόγω της θρησκείας του και η σωματική του κατάσταση τον εμπόδιζε να σταδιοδρομήσει σε οποιοδήποτε επάγγελμα. Έτσι, η ενασχόλησή του με την ποίηση υπήρξε περισσότερο αποτέλεσμα των αδυναμιών του.
Το 1711, δημοσίευσε ένα ποίημα περί της ποιητικής τέχνης, με τίτλο Δοκίμιο για την Κριτική, όπου σε 744 στίχους, συμπύκνωνε τον Οράτιο και τον Μπουαλώ και εξέπληξε τους κριτικούς.
Το 1712, διασκέδασε την καλή κοινωνία του Λονδίνου με την Αρπαγή της Μπούκλας, μια ποιητική απόδοση ενός πραγματικού ερωτικού επεισοδίου της εποχής. Μετά από αυτό, χαρακτηρίστηκε ως ο ευφυέστερος ποιητής της Αγγλίας.
Το 1715, άρχισε να εκδίδεται η μετάφρασή του πάνω στην Ιλιάδα του Ομήρου. Η επιτυχία του ήταν τεράστια, τόσο σε φιλολογικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Με τα χρήματα που κέρδισε, αγόρασε μιαν έπαυλη στο Τουίκενχαμ (Twickenham) με κήπο πέντε στρεμμάτων, όπου κατασκεύασε ένα σπήλαιο με φανταστική διακόσμηση, προσδίδοντας στον χώρο του ύφος φυσικού περιβάλλοντος. Εκεί δεχόταν τους φίλους του, Σουίφτ, Μπόλινμπροκ, τη λαίδη Μόνταγκιου και τον Βολταίρο.
Το 1728, δημοσίευσε τη Βλακειάδα του (The Dunciad), ένα έργο με το οποίο επιτίθετο βιαιότατα εναντίον των πολυάριθμων εχθρών του, συγγραφέων και κριτικών, πυροδοτώντας τη φιλολογική και όχι μόνο ατμόσφαιρα. Ο πόλεμος που ξεκίνησε, ανάγκασε τον Πόουπ να κυκλοφορεί οπλοφορώντας και ακολουθούμενος πάντα από ένα τεράστιο λυκόσκυλο. Το βιβλίο του έγινε ανάρπαστο και σε μεταγενέστερες εκδόσεις οι επιθέσεις του γράφοντος επεκτάθηκαν και σε άλλους κύκλους, όπως παιδαγωγών και άλλων κατηγοριών, που κατά τη γνώμη του πληρούσαν τα κριτήρια για να συμπεριληφθούν στο έργο.
Το 1733, δημοσίευσε το φιλοσοφικό ποίημα Δοκίμιον περί του Ανθρώπου, όπου η επίδραση του Μπόλινμπροκ – προς τον οποίο άλλωστε απευθύνεται το ποίημα – είναι ξεκάθαρη. Έργο με μεγάλη πυκνότητα σε νοήματα, το εν λόγω δοκίμιο εκφράζει ντεϊστικές απόψεις, θέτοντας τον Θεό ως πρώτη και μόνη αιτία. Στο έργο δεν γίνεται καμία αναφορά στην Κόλαση, γεγονός το οποίο θεωρήθηκε αιρετικό.
Το 1735, εγκατέλειψε τον φιλοσοφικό στοχασμό και με την αυτοβιογραφική του Επιστολή προς τον δόκτορα Άρμπουθνοτ, επέστρεψε σε λυσσαλέες επιθέσεις κατά των εχθρών του.
Από άποψη μορφής, η ποίηση του Πόουπ θεωρείται τέλεια, σύμφωνα με ορισμένους, “υπερβολικά τέλεια”. Κατηγορήθηκε ότι χρησιμοποίησε την τεχνική του για να καλύψει την έλλειψη ιδεών και ευγενών συναισθημάτων. Το βέβαιον είναι, ότι δυνατά συναισθήματα είχε μόνο έναντι των εχθρών του, ίσως και εξαιτίας μιας μόνιμης τάσης αυτολύπησης για την κατάσταση/εμφάνισή του.
Το 1741, πρόωρα γερασμένος, άρχισε να καταρρέει. Η υδρωπικία τον εμπόδιζε να περπατήσει και το άσθμα δυσκόλευε την αναπνοή του. Πέθανε τρία χρόνια αργότερα, στις 30 Μαϊου του 1744.
Μετά τον Σαίξπηρ, ο Πόουπ είναι ο δεύτερος πιο συχνά αναφερόμενος συγγραφέας στις Παραθέσεις του The Oxford Dictionary.
Ovi Greece 