Στη γειτονιά μου έχουμε ένα μπακάλικο από αυτά τα παλιά μπακάλικα με τα ράφια με τις κονσέρβες, το ψυγείο με τη φέτα και το κεφαλοτύρι και έξω από τη βιτρίνα ένα πάγκο με λίγα φρούτα και λαχανικά. Στην αρχή η δικαιολογία μου ήταν ότι ήταν θέμα ευκολίας, πού να τρέχεις τώρα στο σουπερμάρκετ για ένα γάλα ή για ένα πακέτο μακαρόνια. Μετά όμως έγινε συνείδηση.
Κι έγινε συνείδηση όχι στο μικρό μπακάλικο αλλά στο μεγάλο σουπερμάρκετ που είναι λίγο πιο κάτω στην πλατεία. Έγινε συνείδηση όταν κατάλαβα ότι οι ταμπέλες με τις προσφορές σε κίτρινο χρώμα και κόκκινα χοντρά γράμματα δεν σε άφηναν να δεις το προϊόν. Όταν εγώ ήθελα να πάρω φέτα αλλά έπαιρνα γύψο Δανίας γιατί η προσφορά μου έλεγε ότι η τιμή ήταν η καλύτερη της αγοράς και θα ίσχυε μόνο αυτή τη βδομάδα και ποτέ ξανά.
Την επόμενη βδομάδα ο γύψος ήταν Ολλανδίας αλλά η κίτρινη ταμπέλα επέμενε ότι ήταν η καλύτερη τιμή της αγοράς και θα ίσχυε μόνο αυτή τη βδομάδα. Κι εγώ που ήθελα φέτα κατέληγα κάθε βδομάδα να αγοράζω γύψο, διαφορετικής εθνικότητας κάθε φορά και στο τέλος η φέτα να μου λείπει. Αυτή η αλατισμένη και ελαφρώς πιπεράτη γεύση. Το να γλύφεις από τα δάχτυλά σου τρίμματα φέτας κι όχι να την νιώθεις σαν κόλλα που θέλεις να ξεφορτωθείς.
«Δοκιμάστε και θα καταλάβετε αμέσως για τί σας μιλάω,» μου είπε ο ιδιοκτήτης του μπακάλικου πίσω από τον πάγκο και με ένα μεγάλο κομμάτι κεφαλοτύρι μπροστά του που μόλις είχε κόψει μια λεπτή γωνίτσα με τη μαχαίρα του. «Είναι από την Κρήτη.» Συμπλήρωσε όλο καμάρι. Η γυναίκα του δίπλα του, καθισμένη σε μια υπερυψωμένη καρέκλα και μπροστά στο ταμείο με παρακολουθούσε με προσοχή. Ήθελε να δει τα μάτια μου να γουρλώνουν από ευχαρίστηση και ήταν φανερό.
«Μμμμ» έκανα κουνώντας το χέρι μου σε μια παντομίμα απόλαυσης.
«Δεν συγκρίνεται, ε;» Με ρώτησε ο μπακάλης όλο αγωνία.
«Με τίποτα,» απάντησα δήθεν μπουκωμένος. Και οι δυο χαμογελάσανε. Μπακάλης και μπακάλισσα.
«Πόσο να σας βάλω;» ρώτησε ο μπακάλης.
«Βάλε μου ένα τέταρτο. Μόνος είμαι.» Απάντησα ντροπαλά λες και το να είσαι μόνος σου είναι αμαρτία.
«Α, ναι. Θα σας βάλω αυτό το κομμάτι,» είπε κι έκοψε ένα κομμάτι ζυγισμένο με το μάτι. «Είναι λίγο λιγότερο από ένα τέταρτο αλλά για ένα άτομο είναι ό,τι πρέπει. Χαμογέλασα.
«Και πόσο από φέτα;»
«Να, αυτό το κομμάτι είναι μια χαρά,» του είπα δείχνοντάς του ένα τετράγωνο κομμάτι από τον ντενεκέ με τη φέτα μπροστά του και πίσω από το τζάμι που κάλυπτε μπροστά τον πάγκο.
«Τελεμές από την Θράκη,» μου είπε κοιτάζοντάς με στα μάτια για να σιγουρευτεί ότι ήξερα τι έπαιρνα.
«Υπέροχα, είχα πάρει και πριν από μερικές μέρες και ήταν πολύ καλή φέτα.»
«Τελεμές,» με διόρθωσε.
«Τελεμές,» συμφώνησα.
Την επόμενη έτυχε να πάω στο σουπερμάρκετ. Αυτό στην πλατεία. Ήταν και Σαββάτο και χρειαζόμουν και μερικά καθαριστικά για το σπίτι, οπότε το σουπερμάρκετ ήταν μονόδρομος. Αλλά εκεί στη μέση του διάδρομου, με το που μπήκα στο σουπερμάρκετ, ήταν μια κοπελίτσα το πολύ είκοσι χρονών, μπροστά σε ένα αυτοσχέδιο πάγκο από κουτιά και δυο πιατέλες με μικρά τετράγωνα κομματάκια τυρί και οδοντογλυφίδες. Η κοπελίτσα με ένα πολύ μεγάλο χαμόγελο καλούσε όλο τον κόσμο να δοκιμάσει το τυρί που ήταν στις πιατέλες, πάντα έτοιμη να τονίσει πόσο μεγάλη προσφορά ήταν και που θα ίσχυε μόνο γι’ αυτό το Σαββατοκύριακο. Ούτε κουβέντα για το τυρί το ίδιο. Η τιμή ήταν το σημαντικό.
Στάθηκα παραδίπλα κάνοντας ότι κοιτούσα ένα άλλο προϊόν επίσης σε προσφορά, και την άκουγα να εξηγεί την προσφορά σε μια κυρία με ένα παιδάκι που είχε σταθεί μπροστά της. Ούτε κουβέντα για το τυρί. Ούτε καν για το τι τυρί ήταν. Ήταν κίτρινο και αυτό μπορούσα να το δω και χωρίς τα γυαλιά μου, αλλά τι τυρί ήταν …κουβέντα. Η τιμή όμως ήταν καταπληκτική. Ήταν και προσφορά. Και θα κρατούσε μόνο σήμερα αυτή η προσφορά.
Η κυρία δοκίμασε ένα κομματάκι και μετά έπιασε κι ένα άλλο με το χέρι της, χωρίς οδοντογλυφίδα, και το έδωσε στο παιδάκι της που δίπλα είχε ήδη βαρεθεί και ήθελε να προχωρήσουν. Κοίταξα τα τετράγωνα κομματάκια το τυρί, κοίταξα την κυρία που έφευγε μασουλώντας ένα ακόμα κομματάκι τυρί και έχοντας ένα ακόμα σε μια οδοντογλυφίδα ανάμεσα στα δάχτυλα του χεριού που κρατούσε και το παιδάκι, κοίταξα και την κοπελίτσα που με κοιτούσε κι αποφάσισα να δοκιμάσω το κίτρινο τυρί.
Έτσι πλησίασα την κοπελίτσα και θρασύτατα πήρα δυο κομματάκια τυρί, από το κίτρινο τυρί στις οδοντογλυφίδες και καθώς εκείνη ξεκίνησε να μου λέει γιατί ήταν η καλύτερη τιμή από όλα τα τυριά, εγώ έβαλα και τους δυο κύβους ταυτόχρονα στο στόμα μου. Το στόμα μου μου έλεγε ότι αυτό που δεν μασουλάω αλλά τρέχει ανάμεσα στα δόντια μου είναι πλαστικό, η γεύση μου μου έλεγε ότι είναι πλαστικό, το μυαλό μου μου έλεγε ότι είναι πλαστικό και δεν είναι τυρί, αλλά τα μάτια μου έβλεπαν το στόμα της να κουνάει ασταμάτητα και τα αυτιά μου άκουγαν ότι αυτή ήταν μια φορά προσφορά κι ότι θα μου άρεσε τόσο πολύ που από δω και πέρα θα αγόραζα μόνο αυτό το τυρί.
Έφυγα από το σουπερμάρκετ με μαλακτικό για τα ρούχα, καθαριστικό πατώματος, οδοντόπαστα και υγρό σαπούνι για το μπάνιο, σφουγγαράκια για την κουζίνα κι ένα πακετάκι πλαστικό με 150 γραμμάρια αγνώστης ταυτότητας κίτρινο τυρί. Όταν έφτασα στο σπίτι το έβαλα στο ψυγείο νιώθοντας σαν χάνος που το αγόρασα. Κάπου εκεί αποφάσισα ότι την επόμενη φόρα που θα πάω στο μπακάλικο της γειτονιάς μου, θα κοιτάξω αν έχουν καθαριστικό πατώματος και μαλακτικό για τα ρούχα. Οδοντόκρεμα μπορώ να βρω και στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου.
Θόδωρος Νάσος
Ovi Greece 