Το 1992 κυκλοφόρησε η ταινία The crying game του Neil Jordan. Δεν την είδα τότε. Ήμουν ακόμη πολύ μικρή. Το 1996 όμως είχα πια μπει στην εφηβεία κι ο έρωτας ήταν κάτι πρωτόγνωρο και μυστηριώδες και μαγικό. Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς με βρήκε αυτή η ταινία, αλλά ξέρω πως ήρθε ακριβώς όταν έπρεπε. Από τότε την είδα πολλές φορές κατα τη διάρκεια της ζωής μου. Κάθε φορά είχε κάτι καινούριο να μου πει. Όχι για τον έρωτα όμως. Για την αγάπη.
Το παιχνίδι των λυγμών είναι μια ιστορία εξαπάτησης μεταξύ δύο ανθρώπων, που ο καθένας για τους λόγους του πρέπει να κρατήσει ένα κομμάτι του εαυτού του μυστικό. Δυστυχώς αυτό το κομμάτι είναι καθοριστικό. Τα ψέματα είναι μεγάλα αλλά από την αρχή μέχρι το τέλος θέλεις η αγάπη να τα νικήσει. Τότε, στα 16 μου δικαιώθηκα. Ναι. Ήταν δυνατόν μια τόσο απίθανη αγάπη να τα καταφέρει. Και οι δυο μου ήρωες είχαν το δικαίωμα να είναι μαζί.
Στα χρόνια που πέρασαν, κάθε φορά που ξαναέβλεπα αυτή την ταινία και οι εκπλήξεις που τώρα δεν μου προκαλούσαν καμία εντύπωση, δεν κατάφερα να την απομυθοποιήσω. Πάντα θα είναι η ταινία που με έκανε να πιστέψω ότι η αγάπη μπορεί να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια. Πως μπορείς να αγαπάς κάποιον που όλο σου το είναι τον απορρίπτει. Δεν απομυθοποίησα την ταινία, αλλά μεγαλώνοντας απομυθοποίησα την αγάπη. Πολλές φορές αγάπησα ανθρώπους γεμάτους ελαττώματα και μ’ αγάπησαν κι εμένα μ’ όλα τ’ άσχημα μου. Το θέμα δεν ήταν αυτό. Το κακό με τις ταινίες είναι ότι όπως και τα παραμύθια, σταματούν εκεί που πλέον έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Η πραγματικότητα όμως είναι πως δεν υπάρχει διάρκεια σ’ αυτό. Η σκληρή πραγματικότητα είναι πως δεν μπορείς ν’ αγαπάς για πάντα κάποιον όταν δεν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Κάποτε οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί καταλήγουν να είναι αγγαρεία. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Είναι σημάδι ότι εσύ πλέον έχεις αποδεχτεί και αγαπήσει τον εαυτό σου. Ταυτόχρονα είναι σημάδι πως έχει έρθει πλέον η ώρα να προχωρήσεις. Κι όταν αποφασίσεις πως θα προχωρήσεις μπροστά, καταλαβαίνεις ότι κάποιους θα πρέπει να τους αφήσεις πίσω. Κι ας τους αγαπάς. Κι ας πονάει. Κι ας θέλεις όλα να ήταν αλλιώς.
Η ζωή δεν σταματάει να τρέχει κι εσύ πρέπει ν’ ακολουθήσεις. Κάπως έτσι, όλα εκείνα που στα 16 σου ορκιζόσουν πως δεν θα σου συμβούν ποτέ, έρχονται και σου χτυπούν την πόρτα. Φίλοι φεύγουν και καινούριοι μπαίνουν στη ζωή σου. Το ίδιο και οι έρωτες. Άλλοι φεύγουν και άλλοι έρχονται. Καμιά φορά αναρωτιέμαι τι θα άλλαζα αν γύριζα πίσω. Καμιά φορά θα ήθελα να σβήσω τους ανθρώπους που με πλήγωσαν. Ύστερα έρχονται στο μυαλό μου φράσεις του Ντίκενς : “ Μια θλίψη έχω μέσα μου κι ένα άδικο, ή θύμηση αυτή με κατατρώει.
Κι αν μπορούσα να ξεχάσω τη θλίψη μου και τ’ άδικο, θα το ’κανα. Γι’ αυτό Κύριε σε παρακαλώ, κράτησε ζωντανή τη θύμηση μου.” Για να μην ξεχάσω μαζί με τη θλίψη και τη χαρά.
Τατιάνα Κοτσώνη
Ovi Greece 