Πάνε πολλά χρόνια που τέλειωσα το σχολείο και αυτές οι τρεις μέρες στο Schoolwave Festival ήταν οι πρώτες από τότε που βρέθηκα τόσο κοντά με τόσους πολλούς έφηβους. Στην αρχή με παραξένεψε η εικόνα τους. Ύστερα θυμήθηκα πως εκεί ήταν ο δικός τους κόσμος και μάλλον εγώ έμοιαζα με παράξενη εικόνα. Η μαμά με τα παιδιά και τα βαρετά μου ρούχα, που μπορεί να υπήρξα κάποτε σ’ αυτόν τον κόσμο, μα τώρα πέρασε πια. Αυτό που φοβόμουν ήταν ότι μπορεί και να τον ξέχασα.
Το σκεφτόμουν για ώρα πριν αποφασίσω να πάω τα παιδιά ως εκεί. Για λίγο επικράτησε η φωνή της σοβαρής μαμάς («Πού θα τα πας τα νήπια εκεί μέσα, με τους πανκ και τους μαλλιάδες και τα φρικιά;») Αλλά σύντομα συνήλθα. Σύνελθε ηλίθια, είπα στον εαυτό μου. Τα ξέχασες φαίνεται τα δικά σου. Άκου «φρικιό». Αλήθεια, γιατί τα ξέχασα; Δε ζήτησα να τα ξεχάσω. Ούτε καν προσπάθησα. Το αντίθετο έκανα. Προσπάθησα να τα κρατήσω. Μα κάπου στο δρόμο τα έχασα.
Κι εγώ κάποτε πίστευα πως θα άλλαζα τον κόσμο. Τώρα παλεύω να μη με αλλάξει αυτός. Με απορρόφησε κι εμένα το σύστημα κι έγινα θεατής της ζωής μου. Της ζωής. Ένα μικροσκοπικό γρανάζι μιας τεράστιας μηχανής. Άραγε θα της έκανα την παραμικρή ζημιά αν κατάφερνα να ξεφύγω; Τουλάχιστον παλεύω, παρηγοριέμαι.
Κάποτε η ιδέα ενός μαθητικού φεστιβάλ με συγκροτήματα από όλη την Ελλάδα ήταν αδιανόητο, τώρα το Schoolwave Festival φαίνεται πως έγινε πια θεσμός. Κι όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα και μια επιθυμία και την αγάπη για τη μουσική. Ή μήπως από κάτι παραπάνω; Η ανάγκη των εφήβων να εκφραστούν ελεύθερα και να τα σπάσουν, να είναι ο εαυτός τους, είναι το μόνο που αγκάλιασε αυτή την εκδήλωση; Νομίζω πως είναι λίγο και δική μας η ανάγκη.
Έχουμε κι εμείς ανάγκη να θυμηθούμε το ποιοι είμαστε. Κι ας μεγαλώσαμε κι ας γίναμε βαρετοί. Κι ας μας παρέσυρε η ρουτίνα. Ακούω τις πρόβες τους κι είναι ακόμα μεσημέρι. Ούτε που θέλω να φανταστώ τη ζέστη. Μα έτσι είναι. Εγώ μεγάλωσα και η ζέστη με ενοχλεί.
Τελικά ίσως το πρόβλημα της επικοινωνίας με τους νέους να μην είναι ούτε οι μεγάλοι, ούτε οι μικροί. Κάπου αλλού βρίσκεται το πρόβλημα. Εκεί που αλλάζεις πορεία στη ζωή, θέλοντας και μη. Ξαφνικά περνάς απέναντι και όταν κοιτάς πίσω νιώθεις πως δεν καταλαβαίνεις πια τη γλώσσα που μέχρι πριν λίγο μιλούσες. Νιώθεις ήδη ξένος, κι εκεί κι εδώ. 35 έφτασα κι ακόμα προσπαθώ να με γνωρίσω. Να με αγαπήσω όπως είμαι. Να με συνηθίσω. Πόσο ακόμα να φτάσω;
Κάποιοι δε χωράμε ποτέ πουθενά.
Τρεις μέρες schoolwave και κάθε μέρα καθόμασταν και λίγο παραπάνω, μέχρι που την τελευταία τα παιδιά δεν ήθελαν να φύγουμε και χόρευαν κι αυτά με το ρυθμό. Τα δικά μου νήπια. Έβλεπαν τους πιτσιρικάδες και προσπαθούσαν να κάνουν ό,τι κι εκείνοι. Μου ζήτησαν να βάψουν τα μαλλιά τους και σκουλαρίκι με αλυσίδα. Μου ζήτησαν μπλουζάκια και να τους πάρω κιθάρες και ντραμς. Άρχισαν να φωνάζουν όλα πόπα και να λένε πως είναι ροκ σταρς.
Τρεις βραδιές παρέα με τους έφηβους, να εξηγώ τι είναι όλα αυτά που βλέπουν και τους φαίνονται τόσο παράξενα, από το drone που πετούσε πάνω από τα κεφάλια μας και τις κάμερες, τα πολύχρωμα λοφία των πανκ και τα βαμμένα πρόσωπα των goth, μέχρι το mosh pit και τον ιδιαίτερο …χορό των χαρντκοράδων («αυτοί μαλώνουν;») και τα δικά μου συναισθήματα ανάμικτα. Εκείνα έβλεπαν για πρώτη φορά, εγώ ξανάβλεπα και θυμόμουν κι αναρωτιόμουν τι έχασα και γιατί και πόσα έχασα.
Αν με ρωτήσει κανείς, όχι. Δε θα ήθελα να ξαναγινόμουν έφηβη. Παραήταν δύσκολη ηλικία για να μου λείψει τόσο. Θα ήθελα όμως να έχω κρατήσει κάτι παραπάνω. Λίγο παραπάνω τσαμπουκά. Λίγο παραπάνω θάρρος. Θράσος. Λίγο από το carpe diem της εφηβείας. Και λίγο παραπάνω να θυμάμαι το πώς ήταν. Γιατί τώρα είμαι πια στην απέναντι πλευρά. Ενήλικας. Γονιός. Και ο ένας μου εαυτός αναιρεί καθημερινά τον άλλο. Κι είναι δύσκολη αναμέτρηση.
Κανείς μας δεν το σκέφτεται και κανείς ίσως δεν το θέλει, μα τελικά όλοι περνάμε απέναντι. Και τα παιδιά μου κάποτε θα είναι έφηβοι και όλα θα τους φαίνονται απαίσια, και θα είναι πράγματι απαίσια, γιατί το κακό από τον κόσμο δε χάνεται ποτέ, μα το αίμα τους θα παραβράζει για να το αγνοήσουν και θα βασανίζονται που δε θα μπορούν να το πολεμήσουν απλά βάζοντας το κεφάλι μπροστά και ορμώντας. Μα θα βρουν τον τρόπο. Μέχρι τότε ίσως να ξεσπούν ροκάροντας. Καλύτερα έτσι, παρά καλογυαλισμένα γραναζάκια.
«Κοίτα μαμά», μου είπε κάποια στιγμή ο μεγάλος μου γιος και μου έδειξε μια κοπέλα με το απόλυτο gothic look. Πλατινέ μαλλί ως τη μέση, δαντελένιο μαύρο φόρεμα, διχτυωτές κάλτσες και ψηλοτάκουνα, αλυσίδες, κατάλευκο πρόσωπο, μαύρη σκιά στα μάτια κι έναν κρίκο στα χείλια. Δεν ξέρω πώς μπορεί να έδειχνε στα μάτια του, δεν ήξερα τι ακριβώς να του πω. Γυρίσαμε στο σπίτι και κάναμε τη δική μας, μικρή επανάσταση. Βραστό καλαμπόκι και πορτοκαλάδα με ανθρακικό στην αυλή, ενώ στο βάθος ακούγονταν τα τραγούδια της συναυλίας.
«Ήταν όμορφη», είπε στο τέλος. «Εκείνη, με τα περίεργα ρούχα και τα βαμμένα μάτια».
Ναι, γαμώτο. Είναι όμορφη. Όλοι τους είναι όμορφοι. Ποια είμαι εγώ που θα το αμφισβητήσω; Αν μπορεί να δει την ομορφιά αυτή ένας πεντάχρονος, ο δικός μου πεντάχρονος, ίσως τελικά και να μην έχασα εντελώς τον schooligan από μέσα μου.
Όλα πόπα.
Κατερίνα Χαρίση
Ovi Greece 