Η μαγική φράση!

Μετά από πολύ καιρό απουσίας από τις κοινωνικές επαφές, παίρνω το 5χρονο νεοσύλλεκτο από το χέρι και το μικρό με το καρότσι και πάω αποφασισμένη για περιττά έξοδα (που έτσι κι αλλιώς δε μου περισσεύουν λεφτά για περιττά έξοδα, οπότε πάλι αύριο θα μοιραστούμε ένα πακέτο μακαρόνια 0.50ε και μια κέτσαπ του 1.20ε ).

Έτσι βρίσκομαι με έτερες μητέρες στο πάρκο της γειτονιάς κι επί 40 συναπτά λεπτά μασουλώντας το καλαμάκι του καφέ μου τις ακούω να εκθειάζουν τις αρετές των βλασταριών τους: τι γλυκό, τι καλό, κοιμάται όλη νύχτα, πάει τουαλέτα, δεν γκρινιάζει, τρώει τα πάντα, τρώει μόνο του, μαζεύει τα πράγματά του, στρώνει το κρεβάτι του, ξέρει να μετράει ως το δέκα, και και και και και και.

Αισθάνομαι πολύ μειονεκτικά στην αρχή, μετά με πιάνουν τα νεύρα μου και μετά δεν αντέχω και τις ρωτώ:

«Δηλαδή καμιά σας δεν έχει σκεφτεί ούτε μια φορά να τα δολοφονήσει στον ύπνο τους με μαξιλάρι και μετά να τα βαλσαμώσει;»

Για αρκετά δευτερόλεπτα με κοιτούν όλες έντρομα, με γουρλωμένα μάτια, ενώ κάνω ότι δεν τις βλέπω που με βλέπουν έτσι, αφοσιωμένη πάντα στο πεντανόστιμο καλαμάκι μου.

Ένας ομαδικός στεναγμός ανακούφισης βγαίνει από τα χείλη τους ταυτόχρονα.

«Κι εσύ το παθαίνεις αυτό;» με ρωτάει η μία.

«Τουλάχιστον 5 φορές τη μέρα», της λέω.

Σαν να ειπώθηκε η μαγική φράση και να δόθηκε το άτυπο οκέι για βγάλουν όλες οι μαμάδες από μέσα τους αυτό που όλες ανεξαιρέτως σκεφτόμαστε κάποιες φορές, όταν φτάνουμε στα όρια των σωματικών και ψυχικών αντοχών μας.

«Πέντε χρόνια έχω να κοιμηθώ».

«Τρία χρόνια έχω να κάνω σεξ με τον άντρα μου, αφού η μικρή κοιμάται ακόμα μαζί μας».

«Ντρέπομαι να φέρω κάποιον στο σπίτι, γιατί είναι πάντα γεμάτο άπλυτα, ασιδέρωτα, δαχτυλιές και πεταμένα παιχνίδια».

«Κάθε πρωί πρέπει να μαλώσουμε, για να πάει στο σχολείο με κλάματα, ενώ στο δρόμο μας κοιτάζουν όλοι».

«Δε σταματάει να χτυπάει τον αδερφό του, πρέπει να μην τον αφήνω από τα μάτια μου!»

«Δεν μπορούμε να πάμε στο σούπερ μάρκετ, γιατί ούτε στο καρότσι κάθεται και τρέχει γύρω γύρω. Αν  δεν του πάρουμε αυτό που θέλει, θα πέσει κάτω και θα χτυπιέται και θα τσιρίζει και γινόμαστε ρεζίλι κάθε φορά».

«Δεν μαζεύει ποτέ τα παιχνίδια της κι αν τα μαζέψω και τα κρύψω για την τιμωρήσω, δεν την ενδιαφέρει. Αναγκαστικά της τα ξαναδίνω γιατί δεν έχει με τι να ασχοληθεί και με τρελαίνει στη γκρίνια!»

«Δεν βάζει μπουκιά στο στόμα του. Μόνο μακαρόνια θέλει να τρώει και μπανάνες. Μα μπορεί να ζήσει ένα παιδί μόνο με μπανάνες;»

Αναστενάζουμε όλες μαζί και αφοσιωνόμαστε στους καφέδες μας.

Μια ώρα αργότερα έφυγα και τις άφησα ακόμα να μοιράζονται τον πόνο τους.

Τι καλά να σιγουρεύεσαι πως δε χρειάζεσαι ψυχίατρο.

Κατερίνα Χαρίση