Από τις πολύ πρώτες μου αναμνήσεις, είναι ο θεός Mc Hammer με τη βράκα που θα τον ευχαριστώ αιώνια για τη δικαιολογία που μου έδωσε να τις φοράω για πάντα, ο γλίτσας από τους Ghostbusters (Γλίτσαααα! Πίτσαααα!) και ο Διονυσίου να τραγουδάει «ένα λεπτό περίπτερα». Περίπτερα; Ορίστε;
Όταν πριν από μια δεκαετία περίπου ανακάλυψα το youtube, ανακάλυψα μαζί και τα τραγούδια που έμαθα λάθος. Ένα λεπτό περίπτερα ο Διονυσίου, Γιορτάζω μα ούτε που το φωνάζω ο Καλλίρης, Μα τόνισα την πρόκα την παλάμη της καρδιάς, ο Πλούταρχος. Καμία λογική. Από την άλλη βέβαια, σε πολλά από αυτά τα άσματα δεν έχει καμία λογική ούτε ο σωστός στίχος, οπότε κλάιν. Μέσα σ’ όλα αυτά μαθαίνω στα 30 φεύγα μου πως ο Κρίστο Φερόμπιν του Γουίνι δεν υπήρξε ποτέ, και ολόκληρο το παιδικό μου σύμπαν έγινε συντρίμμια.
Αγαπημένος στα τότε ο Πασχάλης, παραδώσου λοιπόν και πάρε φόρα μωρό μου. Πάρε φόρα κι εγώ. Πιτσιρίκι με τα κοντοβράκια τραγουδούσα Πασχάλη κι έπαιρνα φόρα.
Ποιος διάολος ήταν αυτός ο Ροβιόλης στου Θωμά; Πώς γίνεται σε τρεις στίχους όλους κι όλους να κάνεις λάθος; (Καμαρούλα μια σταλιά, δύο επί τρία, όχι και λατρεία- όχι; Τι όχι; Μας ειρωνεύεται δηλαδή;)
Κι εγώ που νόμιζα ότι όταν μου τραγουδούσε η γιαγιά μου ντρούμπου-ντρούμπου-ντρουμ, έλεγε για τα βραχιόλια της Βροντού Σερρών; Πιο πολύ θίχτηκα που η Βροντού δεν παράγει βραχιόλια αλλά πατάτες, παρά για το ρήμα που έχασα.
Κι αυτή τη Ζωντανίνα που δίνει το αίμα της, πώς την έχεις; Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε ήσουν Σκιούδας. Ε; Του Πάοκ; Κι αυτός ο Καπετανάκης να μου τη σκάσει χωρίς μπούκλα στο μουστάκι; Και τελικά τι είναι η ντούγκλα οέο;
Αφήστε, ζω ένα δράμα. Άμα πιάσω και τα ξένα (φριστάιλα γουάκα μάκα φόουν) τη φουτσίσαμε.
Κατερίνα Χαρίση
