Το “Αλφαβητάρι της Κρίσης” είναι μια σειρά μικρών κειμένων, εμπνευσμένων από φωτογραφίες που τραβήχτηκαν καθ’ όλη την περίοδο, από την έναρξη της πολιτικής, κοινωνικής, πολιτισμικής και οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα. Εναλλακτικά, θα μπορούσε να ονομάζεται “Μια εικόνα – 1000 λέξεις”, καθώς ουσιαστικά πρόκειται για μια άμεση καταγραφή συναισθημάτων, όπως αποτυπώθηκαν στο χαρτί, αμέσως μετά από τις πρώτες εντυπώσεις που άφησε μια φωτογραφία. Ας πούμε, ότι είναι τα συναισθήματα ενός… pic of the day. Αν και οι φωτογραφίες δυστυχώς δεν είναι διαθέσιμες, έχω την προσδοκία, ότι το ίδιο το κείμενο θα βοηθάει τον αναγνώστη να δημιουργεί μόνος του την αντίστοιχη εικόνα στο μυαλό του. Τελικά, ας το δούμε σαν ένα… κακόγουστο παιχνίδι.
Λίλιαν Μπαντάνη
Άλφα (Α)
…και στο “Αλφαβητάρι της Κρίσης”, ο Άστεγος κατέχει κύρια θέση…
Με τον Άστεγο της οδού Ζαλοκώστα γνωριστήκαμε λίγο μετά τα Χριστούγεννα του 2011. Τον βρήκα καθισμένο στα μαρμάρινα σκαλιά μιας πολυκατοικίας στο Κέντρο της Αθήνας, τυλιγμένο σε μια μπεζ κουβέρτα, σε μια προσπάθεια να προστατευθεί από το κρύο του Φλεβάρη. Ίσως πάλι όχι τόσο πολύ από το κρύο, όσο κυρίως από τη ντροπή του – προστατευμένη αξιοπρέπεια, κρυμμένη πίσω από μια μάλλινη κουβέρτα, δωρεά της ύστερης μεγαλοψυχίας μας. Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και λίγο να βρεθείς άστεγος μέσα σε μια νύχτα! Δίπλα του, μια λευκή σακούλα απορριμμάτων φιλοξενούσε ό,τι είχε καταφέρει να περισώσει από την κινητή του περιουσία..
Στάθηκα από μακριά, παρατηρώντας τον όσο πιο διακριτικά γινόταν. Ένας περαστικός σταμάτησε λίγο παρακεί. Να σκεφτόταν άραγε να τον πλησιάσει; Να του μιλήσει; Μπα, όχι! Την προσοχή του είχε μαγνητίσει το κατακόκκινο βέλος μιας ταμπέλας που έδειχνε προς το φωτοτυπείο της περιοχής. Στραμμένο προς την αντίθετη κατεύθυνση, έμοιαζε σαν να πάλευε να αποσπάσει την προσοχή όλων των περαστικών από την ουσία των πραγμάτων…
Μια ζωή όμως αυτό κάναμε… στρέφαμε το βλέμμα μας μακριά από την ουσία των πραγμάτων! Μα ακόμα; Για πόσο ακόμα; Για πόσο θα γυρίζουμε την πλάτη μας στο δημιούργημα της ρηχής μας αλαζονείας; Για πόσο ακόμα θα αποστρέφουμε το βλέμμα μας από το οδυνηρό παρόν και το αβέβαιο μέλλον, κοιτάζοντας με νοσταλγία βαθειά στα μάτια τις μνήμες της μαρμάρινης ζωής που χτίσαμε ως τώρα; Για πόσο ακόμα θα παριστάνουμε, ότι αγνοούμε αυτό που πραγματικά κρύβεται πίσω από την κουβέρτα – την ίδια την ανθρώπινη ζωή; Ποιος, επιτέλους, θα σκεφτεί να κάνει αυτόν τον απολογισμό και πώς θα κλείσει ο ισολογισμός και αυτής της χρονιάς;…
……………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Τον Δεκέμβρη του 2014, ο άστεγος της οδού Ζαλοκώστα ήταν ακόμα εκεί…
Λίγες μέρες μας χωρίζουν πια από το 2016 κι ακόμα εκεί είναι…
Από την Λίλιαν Μπαντάνη
Ovi Greece 